Rozdział 8 1/2 część 2

Białe ściany pokoju kuły mnie w oczy. Siedziałem akurat na swoim łóżku. Nie musiałem patrzeć na twarze moich znajomych, bo wiedziałem że patrzą na mnie z niedowierzaniem. Ale co innego miałem im powiedzieć "Wiecie co a może jak go zabiją i przyślą nam zwłoki". To nie było w mojej myśli. Spojrzałem na zegarek dochodziła 12. O 12:15 miałem znowu spotkanie z rodzicami. Codziennie o tej samej porze. Wstałem bez słowa i poszedłem w stronę drzwi. Nikt mnie nie zatrzymał, bo i tak wiedzieli gdzie idę. Ale zamiast skierować się w stronę pokoi gościnnych poszedłem w przeciwnym kierunku. Każdego dnia do szkoły przybywały nowi rodzice, to się przyłączyć, to zabrać dziecko. Moi rodzice kłócili się dobre trzy dni żeby mnie i Ninę zabrać do ich domu i przeczekać to co nieuniknione. Lecz im się nie udało. Po mojej stronie stanęli wszyscy nauczyciele. Duży przypływ i odpływ osób spowodował to że zaczęto zajmować pokoje na przyszły rok. Tylko rodzice Oskara jeszcze nie przyjechali. Słyszałem od niego że są w Południowej Walii. Mają jakieś problemy z młodszą siostrą Oskara, Fioną. Podobno wypiła krew która bardzo ją silnie uczula. I że jest na filtracji krwi. Powiedzieli że przyjadą jak tylko będą mogli. Szkoła jest teraz podzielona na kilka grup np. Wampiry, Wilkołaki, Duchy... Najpotężniejszy z każdej prowadzi zajęcia z doskonalenia każdej rasy. To dlatego bardzo rzadko się z niektórymi spotykam. Mnie przydzielono do grupy łowców, a Ninę do juniorów. Aby miała jakieś szanse w walce. Właśnie wchodziłem na 6 piętro, zakazane. Jakim cudem? Poszedłem dalej i aż mnie zatkało kiedy na końcu korytarza ujrzałem drzwi. Nie byle jakie drzwi tylko ogromne na cała ścianę. Były zamknięte na kilka spustów. Podszedłem do tabliczki po lewej stronie, a tam napisane było. Portal do Piekła. Byłem w szoku, ale znalazłem sposób na zrealizowanie swojego planu. I nikt mi nie przeszkodzi w jego realizacji.
***Penny***
Nie wiem jak to się stało, ale wiedziałam że źle postąpiliśmy. Odepchnęłam go ode mnie i zatonęłam w łzach.
-Zapomnij...
Moje słowa były ledwo słyszalne ale wiedziałam że słyszał. Jego oczy stały się takie zimne i pełne bólu. Nie mogłam na niego patrzeć i wybiegłam z jego celi. To nie był pocałunek przyjacielski tylko pełen miłości. Uciekłam do swojej komnaty. Od razu skierowałam się do łazienki, musiałam wziąć kąpiel. Zagrodził mi drzwi i podał ubrania bez jakiego kol wiek słowa zamknęłam się i je obejrzałam. Szpilki, on chyba chce mnie zabić ja nie umiem w nich chodzić. Na resztę nie mogłam patrzeć co on sobie myślał, zbok.
~12 godzin później~
Moje serce nadal biło jak szalone, szłam właśnie w kierunku celi niosłam mu coś do jedzenia. Ubrana w biało-czarną suknie wyglądałam jak zjawa, ale co mi tam. Chciałam zapomnieć ostatnią noc, ale nie mogłam byłam w ciąży z trojaczkami żeby jej było mało.